Eén van de onvoorspelbare gebeurtenissen tegenwoordig is het afhalen van je bagage tijdens een niet-rechtstreekse vlucht. Deze stress overkwam ook onze Belgische deelnemende band en medereizigers, laat ons het Lissabonsyndroom noemen. Niet alleen kostuums, flyers en Belgische chocolade, maar ook de instrumenten bleken spoorloos verdwenen, hierover wat later.

De negende editie van de European Blues Challenge vond dit jaar plaats op de Azoren, één van de leukste bestemmingen om in april heen te trekken. San Miguel, het Portugese eiland, 1800 km van het vasteland en nog 2400 km tot Canada, middenin de Atlantische Oceaan was een viertal uurtjes vliegen vanuit Brussel. De optredens werden afgewerkt in het Coliseu Micaelense, een mooie ronde zaal met 2 etages loges, hellend houten vloer, weggeborgen orkestbak voor het grote podium met daarboven, net als in de Antwerpse Roma, twee liggende Romeinse reliëf figuren. De ganse organisatie werd ondersteund door vrijwilligers van het Santa Maria Blues Festival, dat jaarlijks plaatsvindt in juli op het kleiner en zuidelijk gelegen gelijknamig eiland, en dit sinds 2004 reeds voor de 16de keer. Verleden jaar stonden o.a. de EBC 2018 winnaars van Hell, nl. de Ragtime Rumours en ook Eric Gales op hun affiche. Geloof dus maar niet dat we ver weg van de culturele wereld zitten.

Om 22h30 start de grote driedaagse met drie Portugese bands. De zaal is goed gevuld met bekende en minder bekende gezichten uit de 22 verschillende landen, deze ontmoeting voelt dan ook feestelijk aan. Messias and The Hot Tones opende de zogenoemde Portugese showcase. Deze jonge vierkoppige band uit Lissabon, klaar voor de Europese bluespodia, speelden meestal covers zoals BB’s “The Trill Is Gone”, JJ Cale’s “Call Me The Breeze” en Robert Johnson’s "Ramblin’ On My Mind". Deze laatste song in een Clapton-versie, lange solo's en wat verder luisterrijk instrumentaal uitgesponnen. De rock’n roll cover “Let The Good Times Roll” is een nummer waarbij het publiek spontaan meezingt. Door deze groep wordt het ijs heel snel gebroken en ze brengen muziek waar we allen mee zijn opgegroeid. De kleurrijke zijde van een cover bespelen heeft meer waarde dan je mag denken. Een oude vaudeville-blues song “Trouble In Mind”, blues standard nr. uit 1924.

Trouble in mind, I’m blue
But I won’t be blue always
'Cause I know the sun's gonna shine in my back door someday

Met dit herkenbaar gevoel rijden we graag mee in een bluezy cabrio en zingen graag mee, net als bij Ray Charles’ “What I Say”.

meer video's : Dirty Little Girl & Mean Woman - Mean Woman

Uit een heel ander vaatje tapt Vitor Bacalhau, de tweede band van deze avond. Het powertrio bestaat uit Vitor op zang en gitaar, bassist Luis Trindade en Vitor’s beste muziekvriend Jaoa Ventura, een langharige houthakker op drums waarmee hij al jaren rondtrekt. Zij wonen in het zuidelijk deel van Portugal, de Algarve, bekend van het rustige binnenland en drukke maar mooie stranden tussen de rotskusten. We kennen Vitor sinds verleden jaar tijdens de EBC in Hell (Noorwegen), waar hij een derde plaats behaalde en zich met eigen werk presenteerde aan de Europese bluesliefhebbers en festivalorganisators. Zo zien we hem deze zomer op Swing Wespelaar.

Vitor heeft meer dan de looks van Frank Zappa, hij begeestert ook zijn gele Fender als een grootmeester. Vitor is tevens producer en geeft gitaarles via skype. Hij brengt eigentijdse bluesrock uit zijn 2017 album “Cosmic Attraction” met als hoogtepunten “Old Soul” en “I've Been Dreaming”. Maar ook de vijf vette songs uit zijn gloednieuwe EP. “I Am Leaving” komen integraal aan bod. De titeltrack van dit kleine maar imponerende album werd door Vitor solo op slide gespeeld. Meeslepend rockende tracks zoals “Take It Upstairs” en “Leave Me Alone” nestelden zich al na een eerste luisterbeurt in de oren.

De slowbluesjes “Nicotine Blues”, een diepe gepassioneerde sleper uit album van 2015 “Brand New Dawn” en het nieuwe “Falling For You” waren mooi verspreid in de set van een klein uurtje. De finale bestond uit de opvallende single en met videoclip voorziene “Dirty Little Girl” en het gebalde “Mean Woman”. Getuig jezelf verder op you tube van deze nieuwe opkomende ster en check hem live in Wespelaar op zaterdag 17 augustus.

Als derde band en zelfs geografisch vervolledigend uit het noordelijk deel van Portugal, de streek van Porto, kwam Budda Power Blues. Bestaande uit twee broers, zanger/gitarist Budda en drummer Nico Guedes met op bas Carl Minnemann. Zij worden aanzien als beste bluesband van Portugal en brachten al een achttal albums uit. Ze werden in Europa bekend als begeleidingsband van Shirley King, de dochter van BB King.

Terwijl ze ook een meer jazzy periode kenden, houden ze het deze avond bij powerful bluesrock, hoe kon het ook anders met zo'n naam. Het is echter al 2 uur ’s nachts en bij de meeste bezoekers begint het 2 uur tijdsverschil door te wegen. In onze hoofden is het al 4 uur ’s nachts en meden daardoor staat Budda en zijn band voor een half leeglopende zaal te spelen. Hopelijk is de jetlag bij de meesten morgen verdwenen. In elk geval werd bewezen dat Portugal degelijke bluesbands heeft en Vitor Bacalhau het toekomstige export product van dit land wordt.

Guy Cuypers

foto © Freddy Celis

meer foto © Freddy Celis

meer foto © Guy Cuypers